En ik? Ik sta erbij met mijn sleutels in de hand, klaar om te vertrekken. Of tenminste: ik wíl vertrekken. Mijn hoofd telt intussen af. Naar de file. Naar die meeting. Naar alles waar we weer te laat voor zullen zijn.

Ik probeer rustig te blijven. Ik weet dat het geen zin heeft om te roepen. Maar ik voel het borrelen. De onrust. De frustratie. De gedachte: Waarom moet alles altijd zo traag gaan? En tegelijk, ergens diep vanbinnen, weet ik: het ligt niet aan hen. Het ligt aan mijn tempo. Aan mijn verwachtingen. Aan het idee dat alles sneller moet, vlotter, efficiënter.

Ik probeer hen te versnellen. Met woorden. Met blikken. Met mijn lichaamstaal die allesbehalve ontspannen is. Maar het werkt niet. Ze blijven op hun ritme. Soms omdat ze het niet anders kunnen. Soms omdat ze gewoon even de wereld willen voelen zoals hij is — zonder haast, zonder druk, zonder klok.

En ik merk het. Hoe ik het verpest. Hoe mijn haast de verbinding onderuithaalt. Hoe hun blik verandert als ik voor de derde keer zucht. Hoe ik, door op te jagen, alleen maar afstand creëer.

Dus ik leer wachten. Niet omdat het makkelijk is. Niet omdat ik zo zen ben. Maar omdat het toch even lang duurt. Met of zonder mijn frustratie erbij. En ik kies liever voor minder spanning, voor minder strijd, voor minder ruis op onze band.

Soms lukt dat. Soms niet. En dat is oké.

Zij nemen hun tijd. Omdat ze kinderen zijn. Omdat hun wereld nog traag mag zijn. Omdat ze nog mogen voelen zonder klok. En ik? Ik oefen. In vertragen. In opnieuw leren ademen. In beseffen dat dit niet ‘tijdverlies’ is, maar het leven zelf.